Κατι δεν παει καλα...

Θελω να πιστεψω οτι ζω
Νοιωθω οτι αργοπεθαινω

Θελω να πιστεψω οτι υπαρχει θεος
Νοιωθω οτι η μονη θρησκεια στον κοσμο ειναι το χρημα
Θελω να πιστεψω οτι υπαρχει αγαπη
Νοιωθω οτι υπαρχει μονο γ....
Θελω να πιστεψω οτι υπαρχει φιλία
Νοιωθω οτι υπαρχουν μονο μεγαλες ποσοτητες αλκοολ

Θελω να πιστεψω οτι αξιζω
Νοιωθω ασημαντος, ανικανος
Θελω να πιστεψω οτι αγγιζω τους αλλους
Νοιωθω οτι απο το ενα αυτι μπαινει και απο το αλλο βγαινει
Θελω να πιστεψω οτι υπαρχουν λογοι να αισιοδοξω
Νοιωθω οτι οποτε ελπιζω ματαιοδοξω
Θελω να πιστεψω οτι καποιος θελει να με ακουσει
Νοιωθω οτι ολοι αδιαφορουν
Θελω να πιστεψω οτι μορφωνομαι
Νοιωθω οτι εκπαιδευομαι για να γινω κατι που δεν θελω

Θελω να πιστεψω οτι υπαρχει ειλικρινια
Νοιωθω οτι ακουω παντου ψεμματα
Θελω να πιστεψω οτι υπαρχει αγνοτητα
Νοιωθω οτι παντου υπαρχει μονο δολος
Θελω να πιστεψω οτι υπαρχει αλληλεγγυη
Νοιωθω οτι ο εγωισμος επικρατει παντα
Θελω να πιστεψω οτι υπαρχουν αγνες επαναστασεις
Νοιωθω οτι υπαρχουν μονο πολιτικα συμφεροντα
Θελω να πιστεψω οτι καποιος πολιτικος θα νοιαστει για το λαο
Νοιωθω οτι νοιαζονται μονο για την τσεπη τους και την κοιλια τους

Θελω να πιστεψω οτι ολα τα παραπανω τα λεω επειδη απλα με εχει πιασει η απαισιοδοξια μου και αυριο ουτε που θα τα θυμαμαι
Νοιωθω οτι απλα ειμαι ενα εγωιστικο καθαρμα το οποιο νοιαζεται μονο για την παρτη του και ριχνει τις ευθυνες στους αλλους για οτι στραβο του συμβαινει

Θελω να νοιωσω αυτα που θελω να πιστεψω.Εστω και καποια ελαχιστα απο αυτα...

Στη γη της Χανααν...

Συζητουσαμε τις προαλλες με εναν φιλο μου σχετικα με τα τεκταινομενα στην Γαζα τις τελευταιες μερες. Για πολυ ωρα συζητουσαμε για τα τραγικα αποτελεσματα αυτης αιματοχυσιας (οπως και καθε αιματοχυσιας...) με τα παιδακια που σκοτωνονται, το ξεκληρισμα οικογενειων κ.τ.λ. Καποια στιγμη ομως ο φιλος μου ανεφερε την εξης απορια.Τι μπορουν να κανουν οι Παλαιστινιοι για να σταματησει αυτο το μακελειο. Μετα απο πολυ ωρα καταληξαμε στο οτι υπαρχουν δυο τροποι αντιδρασης. Με τα θετικα και αρνητικα του ο καθενας....

1)Η (θα την ελεγα) αντιδραση αξιοπρεπειας. Δηλαδη ολος ο λαος της Παλαιστηνης να παρει οτι μπορει να χρησιμοποιηθει σαν οπλο και να προσπαθησει για μια πανλαϊκη αντισταση απεναντι στα Ισραηλινα στρατευματα.Ενας υπερ παντων αγωνας...Με οτιδηποτε.Οχι μονο οπλα.Φτυαρια, τσεκουρια οτιδηποτε μπορει να χρησιμοποιηθει για αντισταση. Κατα το ελληνικο «Ελευθερια ή θανατος».Τα πιθανα αποτελεσματα? Πληρης γενοκτονια του Παλαιστινιακου λαου απο τα πολυ ανωτερα(οσον αφορα τον εξοπλισμο) Ισραηλινα στρατευματα. Τα ομοθρησκα αραβικα κρατη σιγα μην βοηθησουν(θα το ειχαν κανει ηδη) και ο ΟΗΕ να λεει σε ελευθερη μεταφραση «Κακοι Ισραηλινοι σας εκλιπαρουμε, σταματηστε να σκοτωνετε παιδια. Αλλα αν το θελετε πολυ μπορειτε να συνεχισετε.Δεν θα σας εμποδισει κανεις». Το μονο που θα κερδισουν οι Παλαιστινιοι θα ειναι μια περιοπτη θεση στην αληθινη ιστορια και την αιωνια εκτιμηση των κατοικων αλλων περιοχων οι οποιοι βαζουν ως ανωτερο αγαθο στη ζωη την ελευθερια...

2)Η (παλι θα την ελεγα) αντιδραση αναγκης. Δηλαδη να παραδοθουν ολες οι αντιστασιακες ομαδες στον Ισραηλινο στρατο (και να εκτελεστουν με παροδια δικης) και οι μετεπειτα κυβερνησεις των Παλαιστινιων να κανουν οτι τους λεει η Αμερικη το Ισραηλ και γενικοτερα τα παγκοσμια συμφεροντα. Το εχουν κανει με απολυτη επιτυχια αλλες χωρες(Ελβετια, Λουξεμβουργο...) και με ελαχιστη επιτυχια αλλες(Ελλαδα, Τουρκια...).Τα πιθανα αποτελεσματα?
Οι παλαιστινιοι θα ζουν μια ζωη με πολυ χαμηλο βιοτικο επιπεδο, με τεραστια ανεργια, και στραβα κουτσα θα προσπαθουν να τα βγαλουν περα(σας θυμιζει κατι???). Οσο για εθνικη αξιοπρεπεια? Απολυτο μηδεν. Τα παγκοσμια συμφεροντα θα τους συμπεριφερονται ως τα τσιρακια τους και θα τους κανουν οτι θελουν οποτε θελουν(μηπως και αυτο σας θυμιζει κατι?) Αυτο που θα κερδισουν ειναι τουλαχιστον οτι αρκετοι απο αυτους θα εχουν να φανε(στην κυριολεξια), μια στοιχειωδη ιατροφαρμακευτικη περιθαλψη και μια επισης στοιχειωδη ασφαλιση. Συν το οτι η σωματικη τους ακεραιοτητα δεν θα κινδυνευει απο το οποιοδηποτε οπλο αμερικανικης προελευσης καποιου Ισραηλινου...

Δεν ξερω ποια απο τις δυο αντιδρασεις ειναι καλυτερη. Σιγουρα ηθικα ειναι πιο σωστη η πρωτη αλλα απο την αλλη, αλλα δεν πρεπει να ξεχναμε οτι το ηθικα σωστο στον κοσμο μας στην συντριπτικη πλειοψηφια ζει μια πολυ δυσκολη ζωη(με «βασανισμενες» τις πραγματικες ανθρωπινες αξιες οπως η αγαπη, η φιλια, η οικογενεια) και πεθαινει προωρα και οχι απο φυσικο θανατο.Π.χ. Μαρτιν Λουθερ Κινγκ, Γκαντι, Τσε Γκεβαρα, Αρης Βελουχιωτης, Βιτοριο και δυστυχως πολλοι αλλοι. Παρα πολλοι...

Ανθρωποι Μοναχοί...

Στίχοι: Γιάννης Καλαμίτσης
Μουσική: Γιάννης Σπανός
Πρώτη εκτέλεση: Βίκυ Μοσχολιού

Υπάρχουν άνθρωποι που ζουν μονάχοι
σαν το ξεχασμένο στάχυ
ο κόσμος γύρω άδειος κάμπος
κι αυτοί στης μοναξιάς το θάμπος
σαν το ξεχασμένο στάχυ
άνθρωποι μονάχοι

Υπάρχουν άνθρωποι που ζουν μονάχοι
όπως του πελάγου οι βράχοι
ο κόσμος θάλασσα που απλώνει
κι αυτοί βουβοί σκυφτοί και μόνοι
ανεμοδαρμένοι βράχοι
άνθρωποι μονάχοι

Άνθρωποι μονάχοι σαν ξερόκλαδα σπασμένα
σαν ξωκλήσια ερημωμένα, ξεχασμένα
άνθρωποι μονάχοι σαν ξερόκλαδα σπασμένα
σαν ξωκλήσια ερημωμένα, σαν εσένα, σαν εμένα...

Ταξιδι στις Λεπτομερειες

Τελος διακοπων.Επιστροφη στην καβαλα.Τρεις βδομαδες στην θεσσαλονικη.Καθομαι μεσα στο λεωφορειο των ΚΤΕΛ.Τις επομενες δυο ωρες θα καθομαι σε αυτην την θεση.Ευκαιρια για σκεψεις.Ή και για υπνο. Λογικα θα γινει το πρωτο.Οπως συμβαινει καθε φορα...

Σκεφτομαι οτι εγινε αυτες τις 20 μερες. Τιποτα το συνταρρακτικο.Ακομα και οι γιορτες εχουν καταντησει κοινοτοπες. Τιποτα το πολυ αρνητικο, τιποτα το πολυ θετικο. Ρουτινα. Εφυγα απο την ρουτινα της καβαλας και κατεληξα στην ρουτινα της θεσσαλονικης. Μοναδικο κατορθωμα.

Ισως ομως φταιω και εγω. Δεν αρπαξα τυχον ευκαιριες που υπηρξαν για να αλλαξει κατι δραστικα. Δεν ξερω αν φοβηθηκα. Δεν ξερω αν απλα δεν εδωσα σημασια ή αν δεν υπηρχε νοημα να τις αρπαξω...

Αλλα τωρα καθως το λεωφορειο εχει περασει ήδη το Δερβενι αρχιζω και θυμαμαι καποιες λεπτομερειες. Λεπτομερειες οι οποιες μες στην ρουτινα καταφεραν και μου εδωσαν για λιγες στιγμες την ψευδαισθηση οτι ξεφευγω απο τα καθιερωμενα. Οτι η ενταση ανεβαινει.. Και αυτο με χαροποιει. Με ξυπναει απο το ληθαργο της καθημερινοτητας. Οι λεπτομερειες κανουν τη διαφορα δεν λενε? Ισως. Δεν πιστευω παντα. Αλλα αν πρεπει να θυμαμαι κατι απο αυτες τις γιορτες ειναι αυτες οι μικρες χρονικα στιγμες. Δυστυχως ή ευτυχως ετσι ειναι..

Θυμαμαι φιλε που σου ειπα ολη την αληθεια κα οτι νοιωθω. Πιστευα οτι πολυ πιθανον να μην την αντεχες. Αλλα τελικα την αποδεχτηκες. Πραγματικα και οχι στα λογια. Και αυτο με χαροποιησε πολυ. Εφ’οσον αποδεχτηκες την αληθεια μου σημαινει οτι αποδεχτηκες και μενα. Πραγματικα. Ηταν κατι που επρεπε να γινει. Για να νοιωσουμε και οι δυο καλυτερα. Και τελικα οντως ετσι εγινε. Η αληθεια σωζει. Και οταν παρεμβαλλονται σε αυτην μονο ψυχες και οχι εξουσια και συμφεροντα τοτε μονο καλο κανει. Μπορει να πονεσει στην αρχη αλλα στο τελος θα σε λυτρωσει. Και θα καταλαβεις πολλα πραγματα. Ενω το ψεμμα μπορει να μην σε πονεσει τοσο στην αρχη αλλα μετα θα σε βασανιζει μια ζωη...


Κορωνεια

Μολις αφησαμε πισω την λιμνη Κορωνεια. Λιμνη τροπος του λεγειν τωρα πια. Πριν απο 10 χρονια ειχε βαθος 23 μετρα. Τωρα εχει 1,5-2. Αλλα εστω ακομα και τωρα υπαρχει λιγο νερο. Για να θυμιζει σε ολους οτι πολυ δυσκολα θα χασει την υποσταση της. Σαν μια παλια αγαπη. Μπορει να περασει καιρος αλλα παντα κατι θα θυμιζει οτι κατι υπηρχε παλιοτερα. Στην λιμνη τα λασπονερα. Στην αγαπη τα βλεμματα. Και οπως η λιμνη ζωντανευει οταν βρεχει για λιγες μερες ετσι και εγω στο βλεμμα σου ζωντανευω για λιγα δευτερολεπτα. Οπως οταν η λιμνη ξανααποκτα νερο και θυμιζει και παλι την πραγματκη της υποσταση ετσι και εγω με ενα σου βλεμμα κατευθειαν επιστρεφω στον παλιο καλο μου εαυτο. Ετσι και το περασμα του χεριου σου στο δικο μου, παρ’οτι ηξερα οτι δεν σημαινει τιποτα πια, το δεχτηκα οπως θα δεχοταν η Κορωνεια εναν κατακλυσμο. Και οπως η Κορωνεια oση ωρα θα εβρεχε καταρρακτωδως και θα ενοιωθε ζωντανη και λιμνη ξανα, ετσι και εγω οση ωρα ειχες το χερι σου περασμενο στο δικο μου ενοιωθα ξανα ανθρωπος. Ξανα ονειρευομουν. Αλλα οπως και η Κορωνεια ξερει οτι καποια στιγμη η βροχη θα σταματησει και θα ξανα ξεραθει ετσι και εγω ηξερα οτι συντομα θα σταματησεις να με κρατας και θα επιστρεψω στην προσωπικη μου ξεραϊλα...


Παγγαιο

Εχει συννεφια και γυρω απλωνονται τωρα βουνα, καθως διασχιζουμε τα ορεινα χωρια της Καβαλας.Γαληψος, Ποδοχωρι, Ακροβουνι. Βλεπω αυτα τα θεορατα βουνα και νομιζω οτι με πλακωνουν. Οτι με φυλακιζουν στο στενο το δρομο. Και γαμωτο τα βλεπω παντου. Σαν να μην υπαρχει εξοδος.Ακομα και το φως του ηλιου σταματαει σε αυτα. Αποκρυμνα. Αγρια. Απλησιαστα. Σαν τα εμποδια που κατα καιρους νομιζω οτι συνανταω στη ζωη μου. Οχι απαραιτητα οτι ειναι αντικειμενικα θεορατα αλλα πολλες φορες ετσι τα βλεπω. Και οπως τα βουνα αφηνουν ελαχιστο φως να πεφτει ετσι και αυτα τα εμποδια προσπαθουν να με πεισουν να ελπιζω οσο το δυνατον λιγοτερο...

Περασαμε την Ελευθερουπολη.Σιγα σιγα κατεβαινουμε απο τον ορεινο ογκο και φθανουμε στην Καβαλα. Την βλεπω. Ολος ο κολπος μπροστα στα ματια μου.Απο ψηλα. Λες και ειμαι ετοιμος να τον κατακτησω.Τωρα εχω ολον τον οριζοντα στο πιατο μου. Με μια υπεροχη θέα. Σαν να εχω την ζωη ολη μπροστα μου. Σαν να μπορω να την παρω στα χερια μου....


Καβαλα

Ελπιζω οντως να γινει ετσι γιατι αλλιως η αισιοδοξια μου θα καταντησει ματαιοδοξια....