"Ορατοτης Μηδεν"...

Δεν ξερω ρε γαμωτο...Εδω και αρκετο καιρο νιωθω αορατος.Αορατος για τους γνωστους και ανυπαρκτος για τους "δικους" μου ανθρωπους. Παρατηρω γενικοτερα μια αδιαφορια προς το προσωπο μου.Οχι αποφυγη ή αποστροφη. Σε καμμια περιπτωση. Αδιαφορια.

Οσον αφορα τα κοντινα ατομα... Νοιωθω οτι οι σχεσεις μου μαζι τους γινονται ολοενα και πιο τυπικες. Οτι δηλαδη δεν νοιωθουν οτι θελουν να με δουν ουτε εχουν ιδιαιτερη καψα να μαθουν τι κανω. Πως νοιωθω. Οτι και να μην συναντηθω μαζι τους δεν τρεχει τιποτα. Το τηλεφωνο μου χτυπαει σπανιοτατα. Ακομα και στη γιορτη μου τα ελαχιστα μηνυματα που πηρα περιειχαν τα εντελως τυπικα μεσα. Παρ'οτι προσπαθω να κρατησω μια αληθινη σχεση μαζι τους(προσπαθεια μεχρι ενος σημειου, ποτε δεν ηθελα να ειμαι πιεστικος) παρατηρω οτι τελικα δεν υπαρχει κανενα αληθινο δεσιμο. Οτι απλα ειμαστε κοντα λογω συνθηκων και οχι λογω συναισθηματων ή χημειας. Και μαλιστα παρατηρω οτι ακομα και στις πιο "δυνατες σχεσεις" που ειχα με καποια ατομα, τωρα εχουμε χαθει. Οχι δεν μαλωσα ουτε παρεξηγηθηκα με κανεναν. Απλα ξαφνικα αρχισα να βλεπω αδιαφορια. Προσπαθησα να το αποτρεψω χωρις κανενα αποτελεσμα. Με το ζορι ουτως ή αλλως δεν γινεται τιποτα.Παλιοτερα ενοιωθα δεμενος με περισσοτερα ατομα τωρα με το ζορι θα ελεγα με ενα...
Και στον ερωτα? Πραγματικα δεν πιστευω οτι εχει νοιωσει ποτε κανενα κοριτσι κατι δυνατο για μενα. Μπορει καποιες να ειπαν μεγαλα λογια πανω στον ενθουσιασμο των στιγμων αλλα μετα με τη μετεπειτα συμπεριφορα τους οι ιδιες τα διεψευσαν. Δεν ξερω αν σαν "γκομενος" εχω μετρησει για καποια κοριτσια αλλα σαν προσωπικοτητα νομιζω καθολου. Ισως μονο για στιγμες.Στον ερωτικο τομεα δεν βλεπω να εχω κερδισει πραγματικα καποια κοπελα. Νοιωθω οτι εχω υπαρξει τελειως αναλωσιμος στις κοπελες που εχω γνωρισει και οτι ενταξει δεν σημαινα και κατι το ιδιαιτερο για αυτες.Πηγα, εμεινα για λιγο και εφυγα...
Ακομα και στα νεα ατομα που γνωριζω παρατηρω μια πληρη αδιαφορια. Περαν του τυπικου της γνωριμιας και των κλασικων("σπουδαζεις?","τι σχολη είσαι" κ.τ.λ.) εχει πολυ καιρο να γινει καποια εστω και λιγο πιο βαθια συζυτηση. Παλιοτερα νομιζω έιχε συμβεί καποιες φορες...
Το συμπερασμα που βγαζω είναι οτι εχω αποτυχει σχεδον πληρως στις ανθρωπινες σχεσεις. Ειτε σε φιλικο είτε σε ερωτικο επιπεδο. Δεν μου φαινεται να εχω καταφερει να κερδισω ουτε αισθηματα ουτε εκτιμηση. Ισως μονο απο ενα ατομο...
Σιγουρα κανω κατι λαθος αλλα πραγματικα δεν μπορω να εντοπισω τι, αν και εχω προσπαθησει παρα πολυ.
Το περιεργο ειναι οτι ολα τα παραπανω δεν τα γραφω πανω στην πικρα που ακολουθει ενα ασχημο γεγονος.Το αντιθετο. Βγηκα το βραδυ και περασα μια χαρα. Δηλαδη αυτα που καταγραφω δεν θα τα ελεγα αισθηματα αλλα απλες και ορθολογικες παρατηρησεις.Πιστεψτε με ολες οι παραπανω παρατηρησεις εχουν γινει κατω απο τη πιο ψυχραιμη ματια που θα μπορουσα να εχω. Μια απλη καταγραφη γεγονοτων. Και ομως αυτη τη στιγμη νοιωθω νορμαλ.Λες και το εχω συνηθισει. Λες και το εχω αποδεχθει. Παλιοτερα αυτες οι παρατηρησεις μου σακατευαν την ψυχολογια. Τωρα οχι. Δεν ειναι οτι εχω αποδεχθει τη μοιρα μου ουτε οτι δεν θα προσπαθω παντα να αλλαξουν τα πραγματα. Αλλα εχω αποδεχθει το παρελθον μου. Και το παρελθον δεν αλλαζει.Οσο για το μελλον? Ελπιζω να αλλαξω τα πραγματα και οχι τα πραγματα να αλλαξουν εμενα...