Μελωδιες(?)...

Ενας χρονος...
Ενα χρονο εχει που σε πρωτοπηρα στα χερια μου. Ενας χρονος γεματος μελωδιες(?)...
Ενας χρονος που οσον αφορα εσενα ποτε περασε δεν καταλαβα...Και σε κραταω ακομα στα χερια μου.Στην αγκαλια μου...

Ενα χρονο που προσπαθουσα να ζησω μου θυμιζες οτι ζω.Ενα χρονο που ενοιωθα μονος μου εκανες παρεα.Συνεχεια...

Ενα χρονο που ενοιωθα να μην με καταλαβαινει κανεις, εσυ εδειχνες να καταλαβαινεις τι νοιωθω με τους ηχους που μου χαριζες.Εσυ που απλα ακουγες την ψυχη μου...

Ενα χρονο που ενοιωθα να μην με ακουει κανεις,εγω ακουγα εσενα και ενοιωθα οτι εσυ ακους εμενα.Αλλοτε εξεφραζες την οργη μου και αλλοτε την θλιψη μου.Μα παντα οτι ενοιωθα...

Ενα χρονο ταξιδευω μαζι σου στα σκοτεινα μερη του μυαλου μου και της ψυχης μου και ανακαλυπτω νεες χωρες που δεν ειχα φανταστει καν οτι υπηρχαν.Αλλα πανω απο ολα ανακαλυπτω το φως που απλωνεται σε αυτα τα σκοτεινα μερη...

Ενα χρονο χαρη σε εσενα ακουσα τα πιο κολακευτικα σχολια που ειχα ακουσει ποτε.Και δεν εχω ακουσει πολλα.Οχι πως τα ειχα αναγκη...

Ενα χρονο μου σταθηκες οταν σχεδον(α ρε Φραγκι!) ολοι/ολα με ειχαν εγκαταλειψει.Ακομα και ο εαυτος μου ηταν ετοιμος να με εγκαταλειψει.Αλλα τον κρατουσες εσυ...

Ενα χρονο ταξιδευουμε μαζι.Ενα ταξιδι που ξεκινησε μεσα σε θυελλα.Και εσυ με κρατησες στην επιφανεια...

Και τωρα που ταξιδευουμε μαζι και επικρατει ηρεμια δεν υπαρχει περιπτωση να σε εγκαταλειψω.Δεν ξεχνω.Τιποτα...

Ουτως ή αλλως ο τελικος προορισμος αυτου του ταξιδιου ειναι το δικο μου τελος...Μεχρι τοτε συνεχιζουμε μαζι...

Στα ομορφα και στα ασχημα...

Θρυψαλλα...

Κοιταξε τον εαυτο του στον καθρεφτη...Ξαφνικα γυρισαν τα μυαλα του...Το ματι του ελαμψε...Εδωσε μια γροθια πιο δυνατη απο ολες μαζι που δεν ειχε δωσει οταν επρεπε...Ο καθρεφτης εγινε θρυψαλλα...Αλλα επεσαν κατω αλλα εγδαραν το δερμα του και υστερα επεσαν...Και καποια καρφωθηκαν στη σαρκα του...Αν και ειχε ματωσει δεν τον πειραζε πια...Δεν εκλαψε...Δεν φωναξε...Μονο δακρυσε...Αλλα το πρωτο δακρυ ειχε κηλυσει λιγα δεκατα του δευτερολεπτου πριν αγγιξει το χερι του τον καθρεφτη...

Τι τον οδηγησε να το κανει αυτο? Ενα βλεμμα προλαβε να ριξει...Η μερα ηταν μια συνηθισμενη σαν ολες τις αλλες...Δεν ειχε γινει τιποτα ασχημο...Και γενικα το πρωι που συναντηθηκε με τοσο κοσμο ηταν ευδιαθετος ,χαμογελαστος.Οπως καθε μερα...Γυρισε σπιτι εφαγε, ακουσε μουσικη, ξαπλωσε και οταν σηκωθηκε μαζι με τον καφε του και 4 τσιγαρα χαζευε την τηλεοραση...

Ποιες σκεψεις ειχε εκεινη την στιγμη που το εκανε?Τον τρομαξε αυτο που ειδε?Σιχαθηκε με αυτο που ειδε?Εκνευριστηκε?ή απλα ξεσπασε?...

Γιατι ομως να ξεσπασει? Τι τον βασανιζε? Ολοι σε αυτον βλεπανε εναν χαρουμενο κοινωνικο ανθρωπο χωρις ιδιαιτερες σκοτουρες.Οι "δικοι" του ανθρωποι ηταν περηφανοι για αυτον.Το μελλον ηταν πολυ αισιοδοξο επαγγελματικα...Δεν ειχε πει σε κανεναν οτι κατι ή καποια θεματα τον απασχολουν...Ειχε πολλα χομπι, καλη οικονομικη κατασταση ενας φαινομενικα πληρης ανθρωπος για την κοινωνια μας...

Μηπως ομως ο ιδιος ειχε αντιθετη γνωμη?Μηπως δεν ειχε φτιαξει τη ζωη του οπως ηθελε?Μηπως βαρεθηκε να βριζει τη μοιρα του και ειδε ευθυνες και στον ιδιο? Μηπως βαρεθηκε να μην ξεσπαει στις πουστιες της ζωης του και εκεινη την ωρα ελευθερωθηκε?Γενικα ηταν απογοητευμενος?

Και απο τι?Απο τις επιλογες του? Απο την επιλογη να αφησει τους αλλους να επιλεγουν για αυτον?Και αν το εκανε γιατι τους αφηνε?Δεν ειχε θαρρος? Δεν ηθελε να στεναχωρεσει τους αλλους? Και οταν καταφερνε τελικα να μην στεναχωρει τους "δικους" του ανθρωπους μηπως τελικα στεναχωριοταν πιο πολυ αυτος? Τον ενοιαζαν οι αλλοι πιο πολυ απο τον εαυτο του?ή μηπως οι αλλοι ειχαν παντα δικιο?Ειναι δυνατον?Καποια στιγμη θα ειχε δικιο και αυτος...

Και αν ενοιωθε οτι η ζωη δεν ειχε ανταποδωσει κανενα απο τα προταιρηματα που του ελεγαν οι "δικοι" του ανθρωποι?Αν ηταν προδωμενος απο αυτους και την πορεια της ζωης του?Αν ειχε προδωσει ο ιδιος τον εαυτο του?

Κανεις δεν ξερει, ισως ουτε ο ιδιος...

Την επομενη μερα τον ειδαν οι "δικοι" του ανθρωποι και τον ρωτησαν που χτυπησε και γιατι εχει σημαδια.Ειπε οτι μια τζαμαρια εσπασε διπλα και καποια θραυσματα τον βρηκαν.Συμπληρωσε οτι ηταν τυχερος που δεν ηταν ενα μετρο πιο αριστερα στο δρομο.Οι "δικοι" του ανθρωποι ειπαν ευτυχως και οτι χαιρονται που τελικα ειναι καλα...Κανεις δεν ειδε ομως οτι στο ακουσμα του "χαιρομαι που εισαι καλα" ενα δακρυ κυλησε...

Gogira-Embrace the world

I sit on a rock
cannot be touched by struggle & confusion
I reclaim my space inside my structure
look at this point
all is about nothing, everything comes near
the remotest parts of the world

by silence
we can dissolve disruptive vibrations
I have to try
Gaa's alive for good
under my feet the forest
over me the largest
It's roundness I feel
Lifelong misery
How do we get to Avalon?
There is a bridge beyond
indestructible the earth is a temple

I cannot see what is wrong and
All gods are one

I close my eyes
I'm all around, I feel so present
embracing it's vastness I hold
facing the world
I become a part of it
I'm not alone anymore

I embrace the world

Ανταποκριση στο καλεσμα...

Με αφορμή το πρωτόγνωρο κύμα απεργιών πείνας από τους κρατούμενους στις Ελληνικές φυλακές αλλά και την εγκληματική αποσιώπησή του από τα κυρίαρχα ΜΜΕ, για τη Δημοκρατία και την προάσπιση των βασικών ανθρώπινων δικαιωμάτων καλούμε όλους όσους διατηρούν μπλογκς, διαδικτυακά φόρα και όχι μόνο να δημοσιεύσουν ταυτόχρονα και συντονισμένα στις 20 Νοεμβρίου 2008, ημέρα Πέμπτη, το παρακάτω κείμενο και όλους του χρήστες του διαδικτύου να το υπογράψουν εδώ: http://www.petitiononline.com/mod_perl/signed.cgi?hrfa Όχι στο Όνομά μας“Είναι απαράδεκτη η κατάσταση στις ελληνικές φυλακές. Είναι κύριο θέμα η ριζική αλλαγή του σωφρονιστικού συστήματος”.–Κάρολος Παπούλιας, 6/11/08“Είμαστε άνθρωποι – κρατούμενοι. Άνθρωποι, λέω”- Βαγγέλης Πάλλης, Κρατούμενος, 9/11/08Από τις τρεις Νοεμβρίου μία εκκωφαντική κραυγή συνταράσσει τα θεμέλια της Δημοκρατίας μας. Από τις τρεις Νοεμβρίου σύσσωμοι οι κρατούμενοι όλης της χώρας κατεβαίνουν σε απεργία πείνας διεκδικώντας το αυτονόητο : τη χαμένη τους αξιοπρέπεια. Απέναντί τους αντιμετωπίζουν την εκκωφαντική σιωπή των κραταιών ΜΜΕ και την παντελή αδιαφορία της πολιτικής ηγεσίας. Σε αυτές τις πρακτικές όσοι υπογράφουμε αυτό το κείμενο ΔΕ ΣΥΝΑΙΝΟΥΜΕ.Η κατάσταση στις Ελληνικές φυλακές είναι απερίγραπτη και μπορεί να γίνει κατανοητή μόνο με τη σκληρή γλώσσα των μαθηματικών. Στα κατ’ επίφαση “σωφρονιστικά” ιδρύματα της χώρας έχουν καταγραφεί συνολικά 417 θάνατοι την τελευταία δεκαετία, ενώ ο ρυθμός τους έχει απογειωθεί σε τέτοιο σημείο, ώστε σήμερα να σβήνουν στα χέρια του κράτους τέσσερις άνθρωποι το μήνα. Η πληρότητα αγγίζει το 168% (10.113 κρατούμενοι για 6.019 θέσεις) με την αναλογία χώρου για κάθε άνθρωπο να φτάνει σε περιπτώσεις το 1τμ. Με ημερήσιο κρατικό έξοδο ανά κρατούμενο τα 3,60 Ευρώ τα συσσίτια που παρέχονται είναι άθλια, οι υποδομές θυμίζουν μεσαίωνα και η ιατροφαρμακευτική περίθαλψη είναι ελλιπέστατη. Συγχρόνως, το Ελληνικό δικαστικό σύστημα στέλνει στη φυλακή έναν στους χίλιους κατοίκους της χώρας με τους έγκλειστους χωρίς δίκη (υπό προσωρινή κράτηση) να αγγίζουν το 30% του συνολικού αριθμού των κρατουμένων. Αν η ποιότητα μίας Δημοκρατίας κρίνεται από τις φυλακές της, τότε η Δημοκρατία μας ασθμαίνει. Αν η τιμώρηση παραβατικών συμπεριφορών με εγκλεισμό γίνεται από το κράτος στο όνομα της κοινωνίας, τότε για την κατάσταση στις Ελληνικές φυλακές είμαστε όλοι υπόλογοι, με συντριπτικές όμως ευθύνες να αναλογούν στην κρατική μηχανή. Σε αυτή την πραγματικότητα όσοι υπογράφουμε αυτό το κείμενο απαντούμε ΟΧΙ ΣΤΟ ΟΝΟΜΑ ΜΑΣ.Τα στοιχεία που αποκαλύπτονται από επίσημους φορείς για τις Ελληνικές φυλακές σκιαγραφούν εικόνα κολαστηρίων. Έκθεση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για την Πρόληψη των Βασανιστηρίων (2007) διαπιστώνει βασανιστήρια, απάνθρωπη μεταχείριση και απειλές κατά της ζωής κρατουμένων, σειρά παραβιάσεων αναφορικά με τις συνθήκες κράτησης, ελλείμματα στη διερεύνηση και τιμωρία των ενόχων, αποσιώπηση περιστατικών βίας με την συμπαιγνία ιατρών και φυλάκων, απαράδεκτες συνθήκες ιατρικής περίθαλψης και ιατρικού ελέγχου στους κρατούμενους κλπ. Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου έχει εκδώσει σειρά καταδικαστικών για την Ελλάδα αποφάσεων που αφορούν κακομεταχείριση ή/και παραβιάσεις άλλων δικαιωμάτων κρατουμένων από σωφρονιστικές αρχές. Η Εθνική Επιτροπή για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου έχει πάρει απόφαση - καταπέλτη για τα κακώς κείμενα στις φυλακές, προτείνοντας άμεσες δράσεις για την επίλυση τους. Ο Συνήγορος του Πολίτη διαμαρτύρεται για την παντελή έλλειψη συνεργασίας των αρμόδιων κρατικών φορεών μαζί του, λόγω της οποίας έχει ουσιαστικά απαγορευτεί η είσοδός του στις φυλακές της χώρας τα τελευταία δύο χρόνια. Οι δικηγορικοί σύλλογοι όλης της χώρας, μη κυβερνητικές οργανώσεις, όπως η Διεθνής Αμνηστία, και πολλοί πολιτικοί/κοινωνικοί φορείς καταγγέλλουν την απαράδεκτη κατάσταση και ζητούν ευρύτερη συνεργασία για το ξεπέρασμα του προβλήματος. Αν ανθρώπινα είναι τα δικαιώματα που πρέπει να απολαμβάνει κάθε ανθρώπινο ον, κάθε στέρησή τους στις Ελληνικές φυλακές αποτελεί ανοιχτή πληγή για την κοινωνία μας. Σε αυτή την κατάσταση όσοι υπογράφουμε αυτό το κείμενο απαντούμε ΝΑ ΣΠΑΣΕΙ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΤΟ ΑΒΑΤΟ ΤΩΝ ΦΥΛΑΚΩΝ.Με την απεργία πείνας οι κρατούμενοι καταφεύγουν στο τελευταίο οχυρό αντίστασης, που τους έχει απομείνει, το σώμα τους. Είχε προηγηθεί έσχατη έκκλησή τους προ μηνός προς τους ιθύνοντες να ενσκήψουν στο πρόβλημα, καθώς δεν πήγαινε άλλο. Για να λύσουν την απεργία πείνας ζητούν την ικανοποίηση αιτημάτων, που αποκαθιστούν την χαμένη τους αξιοπρέπεια και επανακτούν τα βασικά ανθρώπινα δικαιώματά τους, αιτημάτων συγκεκριμένων, αξιοπρεπών και άμεσα υλοποιήσιμων. Απέναντι στις κινητοποιήσεις των κρατουμένων η πολιτική ηγεσία εξαντλεί τη δράση της σε αδιαφορία, υποσχέσεις και καταστολή των κινημάτων τους. Τυχόν αδιαφορία και αναλγησία της πολιτικής ηγεσίας όμως και σε αυτή τη φάση θα σημαίνει νεκρούς απεργούς πείνας. Στη μετωπική λοιπόν σύγκρουση που επιλέγουν οι κρατούμενοι της χώρας για τη διεκδίκηση των ανθρωπίνως αυτονόητων δε μπορούμε να μένουμε απαθείς σταυρώνοντας τα χέρια και περιμένοντας τις ειδήσεις των θανάτων από τις απεργίες πείνας αλλά θα σταθούμε αλληλέγγυοι. Αν η περιφρούρηση της δημοκρατίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων επιβάλλουν την επαγρύπνιση όλων μας, τώρα είναι λοιπόν η στιγμή να πάρουμε θέση όλοι απέναντι στο πρόβλημα χωρίς αδιαφορίες και υπεκφυγές.Απέναντι στην τεταμένη κατάσταση στις φυλακές όλης της χώρας όσοι υπογράφουμε αυτό το κείμενο καθιστούμε την πολιτική ηγεσία απολύτως υπεύθυνη για ό,τι συμβεί και απαιτούμε άμεσα την τόσο θεσμική όσο και στην πράξη ΕΓΓΥΗΣΗ ΤΩΝ ΒΑΣΙΚΩΝ ΑΝΘΡΩΠΙΝΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ ΤΩΝ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΩΝ ΟΛΗΣ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ.Την 21η Νοεμβρίου το κείμενο αυτό θα σταλεί σε όλα τα μέλη του κοινοβουλίου και σε όσο το δυνατόν περισσότερους φορείς μέσων μαζικής ενημέρωσης με την προτροπή της αναδημοσίευσής του. Το κείμενο προς αποστολή θα φέρει τους υπερσυνδέσμους (URL) από όλες τις ιστοσελίδες, που το υιοθέτησαν.



Υ.Γ. Ευχαριστω την Χριστινα Γεωργαλη που μεσω του Blog της ενημερωθηκα για αυτο το τεραστιο θεμα και ετσι συμμετεχω και εγω ελαχιστα, με την αναδημοσιευση του παραπανω κειμενου.Οσοι θεωρουν αδικη τη συγκεκριμενη κατασταση ας διαβασουν την πρωτη παραγραφο του κειμενου και ας πραξουν οτι θεωρουν σωστο...

Οι πρωτες πιο ομορφες στιγμες...

Σε θυμαμαι...Θυμαμαι πια απο σενα μονο τα ευχαριστα...Τα δυσαρεστα οσο δυνατη και αν ειναι η μνημη μου η καρδια μου τα εσβησε...Θυμαμαι την πρωτη μερα...Κατι προγραμματισμενο?...Με σενα δεν υπαρχει τιποτα προγραμματισμενο...Μου το απεδειξες...

Και ομως παρα τον πονο που μου προκαλεσες δεν σε σκεφτομαι πια ετσι...Ματια που δεν βλεπονται γρηγορα λησμονιουνται...Επωδυνα ομως...Αλλα σου λεω τωρα ειμαι ελευθερος...Ειμαι σκλαβος αλλων υπαρξεων...Αλλων αγγελων...

Μονο τα χαδια σου θυμαμαι...Και τα φιλια σου...Την αγκαλια σου...Το χαμογελο σου...Τα μαλλια σου...Τα ματια σου...Αλλα δεν θυμαμαι τα λογια σου...Ειδικα τα τελευταια...Σπανια ειχες κατι να πεις...Θυμαμαι εκεινη την οικοδομη...Το θεατρο του παραλογου...Το ρολο της ερωτευμενης...Αλλα δεν θυμαμαι το χειροκροτημα του κοινου...Ισως γιατι οσο και αν το αρνιομουν το ειχα καταλαβει οτι δεν επαιζες καλα το ρολο σου...Αλλα το σεναριο ηταν υπεροχο...Αυτο εσωσε το νουμερο σου...Το σεναριο που εγραφα εγω...Και εσυ απλα επαιζες το ρολο που σου εδινα...Αλλα το τελος το εγραψες εσυ...Χωρις καν να με ρωτησεις...

Αλλα οτι και να'κανες ενας αγγελος θα παραμεινεις...Ενας αγγελος που χωρις να το θελει μου εδωσε λιγο απο το φως του...

Και εγω αυτο κραταω...Το φως των ματιων σου...Και οχι το σκοταδι της ψυχης σου...Ελευθερωθηκα απο αυτο...Ναι η μαχη για την ελευθερια μου δεν ηταν αναιμακτη...Αλλα τα καταφερα...

Κραταω μονο την φραση που μου ελεγες "αγαπη μου"...Η λεξη που ανεφερες συνεχεια...Εκτος απο το τελευταιο κεφαλαιο...

Κραταω το πως ενιωθα μετα απο καθε μας συναντηση...Πετουσα πανω στα φτερα σου...Και δεν φορουσα αλεξιπτωτο...Αυτο ηταν το λαθος μου...Λιγα χιονια και λιγη κακοκαιρια ηταν αρκετα για να πεσω...Και ειχα ανεβει πολυ ψηλα μαζι σου...Και ακομα μεγαλυτερο θορυβο εκανα οταν επεσα...Μονο εγω ομως τον ακουσα...Εσυ εκλεισες τα αυτια σου και κοιταξες το πεζοδρομιο...

Κραταω το πως ενοιωσα εκεινη την πρωτοχρονια...Που χορευες για μενα...Που απλα σε κοιτουσα...Που νομιζα οτι μαζι με το χρονο ξαναγεννηθηκα και εγω...Μονο που εγω εσβησα λιγο καιρο μετα...

Αλλα ολα αυτα ηταν παλια...Δεν σε σκεφτομαι πια...Σκεφτομαι μονο την ιστορια μας...Δεν σκεφτομαι εσενα...Σκεφτομαι μονο το γεγονος...Το γεγονος οτι για πρωτη φορα αγγιξα τον αγγελο...Τον αγγελο της ψυχης μου...Εσυ χωρις να το ξερεις βοηθησες σημαντικα για αυτο...

Για αυτο και εγω ουτε σε μισω πια,ουτε σε σκεφτομαι ουτε σε αγαπω...Να'σαι καλα οπου και αν εισαι και σε ευχαριστω που μου προσφερες καποιες απο τις πιο ομορφες στιγμες της ζωης μου...Τις πρωτες πιο ομορφες στιγμες...Ελπιζω και εγω να σου προσφερα κατι...

Η βαρβαροτητα των "πολιτισμενων" εναντιον του πολιτισμου των "βαρβαρων"...

Οι Απατσι ηταν μια απο τις πολλες φυλες οι οποιες ζουσαν στην σημερινη νοτιοδυτικη Αριζονα των νυν Η.Π.Α.. Ζουσαν ειρηνικα σε μικρες κοινωνιες που τρεφονταν κυριως απο το κυνηγι και τη συλλογη καρπων. Το 1848 με το τελος του αμερικανο-μεξικανικου πολεμου οι Η.Π.Α. ως νικητες πηραν τις περιοχες της Καλιφορνιας, της Γιουτα , της Αριζονα, του Νεου Μεξικου, του Τεξας και της Νεβαδα.Γρηγορα επιχειρησαν να επιβαλλουν την ταξη σε αυτες τις περιοχες οπου οι πληθυσμοι ηταν κυριως ινδιανικες φυλες.Συντομα ξεσπασε πολεμος μεταξυ των ινδιανων των περιοχων και των Η.Π.Α..Οι Απατσι ηταν απο αυτους που αντισταθηκαν περισσοτερο. Παρ'οτι ειχαν πρωτογονα μεσα καταφεραν να αντισταθουν 40 περιπου χρονια. Καποιοι απο τους σπουδαιοτερους αγωνιστες των Απατσι ηταν οι Κοντσιζ, Βικτοριο, Μαγκνους Κολοραντο και ο Τζερρονυμο. Ολοι τους δολοφονηθηκαν η συνεληφθησαν με παγιδα. Κανεις κατα τη διαρκεια καποιας μαχης...



Ο τροπος ζωης των Απατσι και των υπολοιπων Ινδιανων ηταν απλος αλλα κατα τη γνωμη μου και σοφος ταυτοχρονα. Δεν ειχαν φυλακες, ουτε ειχαν αρμοδιους που υποχρεωναν σε υποταγη ή τιμωρια.Δεν σκοτωναν ζωα περισσοτερο απ'οσο χρειαζοταν για τραφουν.Σε καθε χωριο υπηρχε μια αδεια σκηνη ως ξενωνας.Καθε κατοικος εστελνε τροφιμα στη σκηνη αυτη για να φιλοξενηθει καποια στιγμη καποιος ξενος.
Δεν ζητουσαν τιποτα ως ανταλλαγμα.Υπηρξαν ισως ο μοναδικος λαος του πλανητη που δεν οικειοποιουνταν τη γη. Δεν αντιληφθηκαν ποτε την εννοια της ιδιοκτησιας. Σεβονταν την φυση στην πραξη και ηξεραν πως επρεπε να συνυπαρχουν μαζι της και οχι να την εκμεταλλευονται...



Ο ζωγραφος Τζωρτζ Κατλιν που φιλοξενηθηκε απο τους Ινδιανους εν καιρω πολεμου αναφερει για αυτους:
"Αγαπω το λαο που με καλοδεχεται και μου προσφερει οτι καλυτερο διαθετει.Αγαπω τον λαο που ζει τιμια, διχως νομους, διχως φυλακες και διχως πτωχοκομεια. Αγαπω το λαο που ζει συμφωνα με τις 10 εντολες χωρις να τις εχει διαβασει ή να του τις εχει κηρυξει καποιος. Αγαπω το λαο που ποτε δεν ορκιζεται και ποτε δεν επικαλειται το ονομα του θεου χωρις λογο.Αγαπω τον λαο που "αγαπα τον πλησιον ως εαυτον". Αγαπω τον λαο που η θρησκεια του δεν εχει αιρεσεις και δεν γνωριζει θρησκευτικες αντιθεσεις. Αγαπω τον λαο που προσευχεται στο θεο χωρις Βιβλο, διοτι πιστευει οτι ο Θεος τον αγαπα και αυτος. Αγαπω τον λαο που ποτε δεν υψωσε χερι εναντιον μου και ποτε δεν προσπαθησε να κλεψει κατι απο τα υπαρχοντα μου, μολονοτι δεν υπηρχαν νομοι να τον τιμωρησουν. Αγαπω τον λαο που ποτε δεν πολεμησε τους λευκους εξω απο τα ορια της χωρας του. Αγαπω και δεν φοβαμαι τον ανθρωπο που ζει οπως τον επλασε ο Θεος διοτι τοτε ειναι παιδι του. Αγαπω τον λαο που ζει και κραταει οτι του ανηκει, διχως κλειδαριες και αμπαρες. Αγαπω τον λαο που ζει με μυαλο ξεκαθαρο.Αγαπω πολυ τον λαο που δεν ζει αγαπωντας το χρημα."


Το γεγονος οτι ο Τζορτζ Κατλιν φιλοξενηθηκε απο τους Ινδιανους δειχνει οτι ειχαν ακομα ενα σημαντικο προταιρημα. Δεν εκριναν με βαση τη φυλη ή το ντυσιμο του καθενος.Ηθελαν να γνωρισουν καλυτερα τον καθε ανθρωπο ξεχωριστα...
Η μονη μου ενσταση στα λογια του Τζορτζ Κατλιν ειναι οτι χρησιμοποιει συνεχεια την λεξη "θεος".Πιστευω πως στην περιπτωση των ινδιανων θα ταιριαζε περισσοτερο η λεξη "φυση". Αλλα μικρη σημασια εχουν οι λεξεις σε κατι τετοιες περιπτωσεις...

Και τωρα εγω ο "πολιτισμενος" σκεφτομαι...Μηπως κατι δεν παει καλα με τον "πολιτισμο" μας???

Επιστροφη στα πατρια εδαφη...

Το τριημερο αυτο την κανω Θεσσαλονικη. Επιστροφη στα κρασια τις ρετσινες και στον αυθορμητισμο. Επιστροφη στον σκυλακο("Φραγκι") μου(αραγε εχασε κανενα κιλο?) και στην ακουστικη μου. Καβαλα μην ανησυχεις μια χαρα περναω και σε σενα...Αλλα η Θεσσαλονικη εχει αλλη γοητεια για μενα τουλαχιστον. Δευτερα θα ειμαι παλι εδω σε σενα. Στην ηλεκτρικη, στη ζεστη καλυβα των 25 ετοιμορροπων τετραγωνικων και στις γατες της γειτονισσας(μεγαλυτερη συμπαθεια μου, ο "καμπουρης" ενας γερος γατος ο οποιος την αραζει στο δρομο εξω απο το σπιτι μου). Τωρα που το σκεφτομαι και οι δυο αυτες πολεις εχουν την γλυκα τους και την γοητεια τους.Τα αρνητικα περιλαμβανονται στη γοητεια τους.
Δυο πολεις, δυο τροποι ζωης, αλλα η ψυχη παραμενει η ιδια παρα τα 170 χλμ της αποστασης. Και ισως καλλιεργειται απο τις διαφορες αυτων των δυο ζωών. 1,5 χρονο και οι μερες περνανε ετσι. Ενα κτελ Καβαλα-Θεσσαλονικη. Τελος παντων για μια καληνυχτα ξεκινησα και παλι με επιασε η παρλα. Μην ξεχναμε οτι ο πραγματικος Jerronymo στη γλωσσα των Απατσι λεγοταν Γκοκλαγιε που σημαινει "γενναιος που χασμουριεται". Και ο "γενναιος" τωρα χασμουριεται πολυ...
Καληνυχτα τα λεμε στις 17 Νοεμβρη(αληθεια ο Κουφοντινας και οι αλλοι τι κανουνε?)

Χαϊδεμενοι Σκλαβοι...

Σημερα το πρωι εγινε η γενικη συνελευση των σπουδαστων στο ΤΕΙ που σπουδαζω. Υστερα απο την αναγνωριση των επαγγελματικων δικαιωματων των ΚΕΣ το μονο που ακουγοταν απο τα στοματα ολων των μελων ολων των παραταξεων ηταν κοινος αγωνας για την αναγνωριση επαγγελματικων δικαιωματων ή την ανανεωση αυτων στις σχολες και στα τμηματα των ΤΕΙ. Ετσι θα ηταν λογικο οι συζυτησεις να μονοπωλησουν σε αυτο το θεμα. Ολα αυτα πριν ξεκινησει η συνελευση. Μεχρι εκεινη την στιγμη ολα φαινοντουσαν καλα. Οι παραταξεις και οι ανεξαρτητοι φοιτητες(οπως εγω) συμφωνουσαμε απολυτα στο οτι ο αγωνας θα ειναι υπερανω κομματων. Οτι θα ειναι ενας αγωνας για τα δικαιωματα μας για το καλο ολων των σπουδαστων του ΤΕΙ καβαλας και οτι ολους μας ενωνει ενας κοινος σκοπος. Ενας δικαιος σκοπος. Ξανατονιζω υπερανω κομματων και προσωπικων συμφεροντων...

12.30 μ.μ. Ξεκιναει η επισημα η διαδικασια

12.35 Γινεται μια παρεξηγηση μεταξυ ΠΑΣΠιτων και ΔΑΠιτων. Το τι ακολουθησε δεν περιγραφεται. Εβλεπα 40 ατομα να χτυπιουνται μεταξυ τους λες και ειχαν αλληλοσκοτωσει τις μανες τους. Να μην σταματανε σε τιποτα ουτε με τις παρεμβασεις των ψυχραιμοτερων.

12.45 Η "γιορτη" σταματαει κατω απο τα γελια και τισ αποδοκιμασιες των παρευρισκομενων φοιτητων.

12.50 Ξεκιναει ο λεκτικος πολεμος. Οτι κλιμα ομοψυχιας και κοινου αγωνα υπηρχε ειχε εξαϋλωθει. Τα μελη των παραταξεων επιδοθηκαν σε εναν αγωνα με πολλα κοινα αλλα διολου κοινο τον ιδιο. Ο ενας κατηγορουσε τον αλλον και το αντιστροφο. Μεσω κραυγων και βρισιων ηθελαν να δουν ποιος φταιει.Ποιος εχει την ευθυνη...

15.00 Καταφερα και αντεξα μεχρι αυτην την ωρα την κωμωδια-τραγωδια που παιζοταν εκει κατω...



Εφυγα με ενα συναισθημα αηδιας και απογοητευσης. Στο μυαλο μου απο εκεινη την ωρα στριφογυριζουν οι ιδιες εικονες. Η εικονα των τραμπουκων της ΔΑΠ(σταθερη αξια των Γενικων Συνελευσεων) να ειναι ετοιμοι να ορμησουν για να επιβαλλουν την "ταξη" σε περιπτωση που καποιοι διανοηθουν να αντιδρασουν, σαν γνησιοι απογονοι των πραιτωριανων του Θεοδοσιου, των γενιτσαρων του Μωαμεθ , των ταγματασφαλιτων, των παρακρατικων του Κωσταντινου Καραμανλη, των μπατσων την εποχη της χουντας και των ΜΑΤ του σημερα. Μου εμεινε η εικονα των αριστερων παραταξεων οι οποιες πισω απο την ιδεολογικη τους μασκα εξυπηρετουσαν τα κομματικα τους συμφεροντα προσπαθωντας να παραπλανησουν τους φοιτητες σαν γνησιοι απογονοι του "Μεγα" Κωνσταντινου, των πολιτικων του 1821, των κομματικων στελεχων εποχης Σταλιν στην ΕΣΣΔ και γενικοτερα ολων αυτων που πουλησανε ελπιδα στους λαους για την εξυπηρετηση "σκοτεινων" συμφεροντων. Μου εμεινε και η εικονα η δικια μου να φωναζω πανω απο 100 φορες "ΞΕΦΤΙΛΑ" ή να χαμογελαω ειρωνικα σαν τον γαϊδαρακο στην "Φαρμα των ζωων" του Τζορτζ Οργουελ.



Τελικα οι μονοι κερδισμενοι απο την ολη ιστορια ειναι σιγουρα τα μελλοντικα μας αφεντικα τα οποια θα εβλεπαν τους μελλοντικους τους εργαζομενους-σκλαβους να ειναι χωρισμενοι σε τοσα κομματια, να μην εχουν την δυναμη να διεκδικησουν οχι τα δικαιωματα τους...Ουτε την αξιοπρεπεια τους. Μονο καλους γλειφτες και γεροδεμενους μπραβους για την ασφαλεια τους ειδαν.Απολυτα δικαιολογημενοι ειναι αν χαμογελουν. Το μελλον φανταζει απιστευτα αισιοδοξο για αυτους...



Οσο για εμας τους φοιτητες του ΤΕΙ Καβαλας αποδειξαμε στην πλειοψηφια μας οτι ειμαστε απολυτα αξιοι της μοιρας που μας επιτασσουν τα αφεντικα. Με τετοια μυαλα και τετοιες συμπεριφορες μονο χαϊδεμενοι σκλαβοι μας αξιζει να ειμαστε...



Οσο για τους λιγους φοιτητες που ενιωσαν την αηδια οπως και εγω, και οντας γραφικοι, ρομαντικοι και αφελεις ελπιζουν ακομα, καλο θα ειναι να καταλαβουν οτι σε αυτην την κοινωνια-ζουγκλα(ο ισχυροτερος και πιο αδιστακτος επικρατει) το σωμα τους το πιθανοτερο ειναι να σκλαβωθει αλλα πρεπει να κρατησουν ελευθερη την ψυχη τους. Μεχρι καποια στιγμη να τα αλλαξουμε ολοι μαζι τα πραγματα(οχι να αλλαξουν-να τα αλλαξουμε!). Μεχρι τοτε ας ακολουθησουμε το παραδειγμα ενος αιωνιου ρεμπετη που υπηρξε σκλαβος μονο της ψυχης του και κανενος αλλου...

"ΘΑ ΠΑΩ ΝΑ ΧΤΙΣΩ ΜΙΑ ΦΩΛΙΑ ΣΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ, ΘΑ ΚΑΤΕΒΑΙΝΩ ΜΟΝΟ ΟΤΑΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΓΕΛΑΣΩ!!!"

Γιαννης Αγγελακας

Σαν μια φωτογραφια...

Περίεργη που ειναι η ζωη. Καποιες στιγμες χαιρεσαι που τη ζεις, καποιες αλλες ψαχνεις λογους να τη ζεις και καποιες αλλες αναρωτιεσαι γιατι τη ζεις. Καποιες στιγμες νιωθεις οτι εισαι παντοδυναμος και τιποτα δεν μπορει να σε σταματησει και τοτε σου πεταει μια κεραμιδα στο δοξα πατρι . Και εκει που παραδιδεις τα οπλα και λες "δεν γαμιεται" ξαφνικα αρχιζει και σε χαϊδευει. Αλλες φορες την καθοριζεις εσυ και αλλες απλα την παρακολουθεις σαν μια φωτογραφια και στεναχωριεσαι που την βλεπεις ξεθωριασμενη ή χαιρεσαι που τη βλεπεις εγχρωμη και "ζωντανη". Θες να την σκισεις, να την καψεις η απλα να την κοιτας συνεχεια γιατι ξερεις οτι αλλες φωτογραφιες σαν αυτη δεν εχεις και μπορει να μην αποκτησεις. Μετα προσπαθεις να της προσθεσεις λιγο ακομα χρωμα και ξαφνικα ολα πανε στραβα και γινεται ασπρομαυρη. Και ξανα παλι οταν γινεται εγχρωμη τοτε γινεσαι ενα με αυτην. Το μονο σιγουρο ειναι οτι μια φωτογραφια για να ειναι "ζωντανη" χρειαζεται χρωματα και προστασια. Ετσι και η ζωη χρειαζεται συνασθηματα και σκεψεις...

Υ.Γ. Αυτα για αρχη...