Ταξιδι στις Λεπτομερειες

Τελος διακοπων.Επιστροφη στην καβαλα.Τρεις βδομαδες στην θεσσαλονικη.Καθομαι μεσα στο λεωφορειο των ΚΤΕΛ.Τις επομενες δυο ωρες θα καθομαι σε αυτην την θεση.Ευκαιρια για σκεψεις.Ή και για υπνο. Λογικα θα γινει το πρωτο.Οπως συμβαινει καθε φορα...

Σκεφτομαι οτι εγινε αυτες τις 20 μερες. Τιποτα το συνταρρακτικο.Ακομα και οι γιορτες εχουν καταντησει κοινοτοπες. Τιποτα το πολυ αρνητικο, τιποτα το πολυ θετικο. Ρουτινα. Εφυγα απο την ρουτινα της καβαλας και κατεληξα στην ρουτινα της θεσσαλονικης. Μοναδικο κατορθωμα.

Ισως ομως φταιω και εγω. Δεν αρπαξα τυχον ευκαιριες που υπηρξαν για να αλλαξει κατι δραστικα. Δεν ξερω αν φοβηθηκα. Δεν ξερω αν απλα δεν εδωσα σημασια ή αν δεν υπηρχε νοημα να τις αρπαξω...

Αλλα τωρα καθως το λεωφορειο εχει περασει ήδη το Δερβενι αρχιζω και θυμαμαι καποιες λεπτομερειες. Λεπτομερειες οι οποιες μες στην ρουτινα καταφεραν και μου εδωσαν για λιγες στιγμες την ψευδαισθηση οτι ξεφευγω απο τα καθιερωμενα. Οτι η ενταση ανεβαινει.. Και αυτο με χαροποιει. Με ξυπναει απο το ληθαργο της καθημερινοτητας. Οι λεπτομερειες κανουν τη διαφορα δεν λενε? Ισως. Δεν πιστευω παντα. Αλλα αν πρεπει να θυμαμαι κατι απο αυτες τις γιορτες ειναι αυτες οι μικρες χρονικα στιγμες. Δυστυχως ή ευτυχως ετσι ειναι..

Θυμαμαι φιλε που σου ειπα ολη την αληθεια κα οτι νοιωθω. Πιστευα οτι πολυ πιθανον να μην την αντεχες. Αλλα τελικα την αποδεχτηκες. Πραγματικα και οχι στα λογια. Και αυτο με χαροποιησε πολυ. Εφ’οσον αποδεχτηκες την αληθεια μου σημαινει οτι αποδεχτηκες και μενα. Πραγματικα. Ηταν κατι που επρεπε να γινει. Για να νοιωσουμε και οι δυο καλυτερα. Και τελικα οντως ετσι εγινε. Η αληθεια σωζει. Και οταν παρεμβαλλονται σε αυτην μονο ψυχες και οχι εξουσια και συμφεροντα τοτε μονο καλο κανει. Μπορει να πονεσει στην αρχη αλλα στο τελος θα σε λυτρωσει. Και θα καταλαβεις πολλα πραγματα. Ενω το ψεμμα μπορει να μην σε πονεσει τοσο στην αρχη αλλα μετα θα σε βασανιζει μια ζωη...


Κορωνεια

Μολις αφησαμε πισω την λιμνη Κορωνεια. Λιμνη τροπος του λεγειν τωρα πια. Πριν απο 10 χρονια ειχε βαθος 23 μετρα. Τωρα εχει 1,5-2. Αλλα εστω ακομα και τωρα υπαρχει λιγο νερο. Για να θυμιζει σε ολους οτι πολυ δυσκολα θα χασει την υποσταση της. Σαν μια παλια αγαπη. Μπορει να περασει καιρος αλλα παντα κατι θα θυμιζει οτι κατι υπηρχε παλιοτερα. Στην λιμνη τα λασπονερα. Στην αγαπη τα βλεμματα. Και οπως η λιμνη ζωντανευει οταν βρεχει για λιγες μερες ετσι και εγω στο βλεμμα σου ζωντανευω για λιγα δευτερολεπτα. Οπως οταν η λιμνη ξανααποκτα νερο και θυμιζει και παλι την πραγματκη της υποσταση ετσι και εγω με ενα σου βλεμμα κατευθειαν επιστρεφω στον παλιο καλο μου εαυτο. Ετσι και το περασμα του χεριου σου στο δικο μου, παρ’οτι ηξερα οτι δεν σημαινει τιποτα πια, το δεχτηκα οπως θα δεχοταν η Κορωνεια εναν κατακλυσμο. Και οπως η Κορωνεια oση ωρα θα εβρεχε καταρρακτωδως και θα ενοιωθε ζωντανη και λιμνη ξανα, ετσι και εγω οση ωρα ειχες το χερι σου περασμενο στο δικο μου ενοιωθα ξανα ανθρωπος. Ξανα ονειρευομουν. Αλλα οπως και η Κορωνεια ξερει οτι καποια στιγμη η βροχη θα σταματησει και θα ξανα ξεραθει ετσι και εγω ηξερα οτι συντομα θα σταματησεις να με κρατας και θα επιστρεψω στην προσωπικη μου ξεραϊλα...


Παγγαιο

Εχει συννεφια και γυρω απλωνονται τωρα βουνα, καθως διασχιζουμε τα ορεινα χωρια της Καβαλας.Γαληψος, Ποδοχωρι, Ακροβουνι. Βλεπω αυτα τα θεορατα βουνα και νομιζω οτι με πλακωνουν. Οτι με φυλακιζουν στο στενο το δρομο. Και γαμωτο τα βλεπω παντου. Σαν να μην υπαρχει εξοδος.Ακομα και το φως του ηλιου σταματαει σε αυτα. Αποκρυμνα. Αγρια. Απλησιαστα. Σαν τα εμποδια που κατα καιρους νομιζω οτι συνανταω στη ζωη μου. Οχι απαραιτητα οτι ειναι αντικειμενικα θεορατα αλλα πολλες φορες ετσι τα βλεπω. Και οπως τα βουνα αφηνουν ελαχιστο φως να πεφτει ετσι και αυτα τα εμποδια προσπαθουν να με πεισουν να ελπιζω οσο το δυνατον λιγοτερο...

Περασαμε την Ελευθερουπολη.Σιγα σιγα κατεβαινουμε απο τον ορεινο ογκο και φθανουμε στην Καβαλα. Την βλεπω. Ολος ο κολπος μπροστα στα ματια μου.Απο ψηλα. Λες και ειμαι ετοιμος να τον κατακτησω.Τωρα εχω ολον τον οριζοντα στο πιατο μου. Με μια υπεροχη θέα. Σαν να εχω την ζωη ολη μπροστα μου. Σαν να μπορω να την παρω στα χερια μου....


Καβαλα

Ελπιζω οντως να γινει ετσι γιατι αλλιως η αισιοδοξια μου θα καταντησει ματαιοδοξια....