Η βαρβαροτητα των "πολιτισμενων" εναντιον του πολιτισμου των "βαρβαρων"...

Οι Απατσι ηταν μια απο τις πολλες φυλες οι οποιες ζουσαν στην σημερινη νοτιοδυτικη Αριζονα των νυν Η.Π.Α.. Ζουσαν ειρηνικα σε μικρες κοινωνιες που τρεφονταν κυριως απο το κυνηγι και τη συλλογη καρπων. Το 1848 με το τελος του αμερικανο-μεξικανικου πολεμου οι Η.Π.Α. ως νικητες πηραν τις περιοχες της Καλιφορνιας, της Γιουτα , της Αριζονα, του Νεου Μεξικου, του Τεξας και της Νεβαδα.Γρηγορα επιχειρησαν να επιβαλλουν την ταξη σε αυτες τις περιοχες οπου οι πληθυσμοι ηταν κυριως ινδιανικες φυλες.Συντομα ξεσπασε πολεμος μεταξυ των ινδιανων των περιοχων και των Η.Π.Α..Οι Απατσι ηταν απο αυτους που αντισταθηκαν περισσοτερο. Παρ'οτι ειχαν πρωτογονα μεσα καταφεραν να αντισταθουν 40 περιπου χρονια. Καποιοι απο τους σπουδαιοτερους αγωνιστες των Απατσι ηταν οι Κοντσιζ, Βικτοριο, Μαγκνους Κολοραντο και ο Τζερρονυμο. Ολοι τους δολοφονηθηκαν η συνεληφθησαν με παγιδα. Κανεις κατα τη διαρκεια καποιας μαχης...



Ο τροπος ζωης των Απατσι και των υπολοιπων Ινδιανων ηταν απλος αλλα κατα τη γνωμη μου και σοφος ταυτοχρονα. Δεν ειχαν φυλακες, ουτε ειχαν αρμοδιους που υποχρεωναν σε υποταγη ή τιμωρια.Δεν σκοτωναν ζωα περισσοτερο απ'οσο χρειαζοταν για τραφουν.Σε καθε χωριο υπηρχε μια αδεια σκηνη ως ξενωνας.Καθε κατοικος εστελνε τροφιμα στη σκηνη αυτη για να φιλοξενηθει καποια στιγμη καποιος ξενος.
Δεν ζητουσαν τιποτα ως ανταλλαγμα.Υπηρξαν ισως ο μοναδικος λαος του πλανητη που δεν οικειοποιουνταν τη γη. Δεν αντιληφθηκαν ποτε την εννοια της ιδιοκτησιας. Σεβονταν την φυση στην πραξη και ηξεραν πως επρεπε να συνυπαρχουν μαζι της και οχι να την εκμεταλλευονται...



Ο ζωγραφος Τζωρτζ Κατλιν που φιλοξενηθηκε απο τους Ινδιανους εν καιρω πολεμου αναφερει για αυτους:
"Αγαπω το λαο που με καλοδεχεται και μου προσφερει οτι καλυτερο διαθετει.Αγαπω τον λαο που ζει τιμια, διχως νομους, διχως φυλακες και διχως πτωχοκομεια. Αγαπω το λαο που ζει συμφωνα με τις 10 εντολες χωρις να τις εχει διαβασει ή να του τις εχει κηρυξει καποιος. Αγαπω το λαο που ποτε δεν ορκιζεται και ποτε δεν επικαλειται το ονομα του θεου χωρις λογο.Αγαπω τον λαο που "αγαπα τον πλησιον ως εαυτον". Αγαπω τον λαο που η θρησκεια του δεν εχει αιρεσεις και δεν γνωριζει θρησκευτικες αντιθεσεις. Αγαπω τον λαο που προσευχεται στο θεο χωρις Βιβλο, διοτι πιστευει οτι ο Θεος τον αγαπα και αυτος. Αγαπω τον λαο που ποτε δεν υψωσε χερι εναντιον μου και ποτε δεν προσπαθησε να κλεψει κατι απο τα υπαρχοντα μου, μολονοτι δεν υπηρχαν νομοι να τον τιμωρησουν. Αγαπω τον λαο που ποτε δεν πολεμησε τους λευκους εξω απο τα ορια της χωρας του. Αγαπω και δεν φοβαμαι τον ανθρωπο που ζει οπως τον επλασε ο Θεος διοτι τοτε ειναι παιδι του. Αγαπω τον λαο που ζει και κραταει οτι του ανηκει, διχως κλειδαριες και αμπαρες. Αγαπω τον λαο που ζει με μυαλο ξεκαθαρο.Αγαπω πολυ τον λαο που δεν ζει αγαπωντας το χρημα."


Το γεγονος οτι ο Τζορτζ Κατλιν φιλοξενηθηκε απο τους Ινδιανους δειχνει οτι ειχαν ακομα ενα σημαντικο προταιρημα. Δεν εκριναν με βαση τη φυλη ή το ντυσιμο του καθενος.Ηθελαν να γνωρισουν καλυτερα τον καθε ανθρωπο ξεχωριστα...
Η μονη μου ενσταση στα λογια του Τζορτζ Κατλιν ειναι οτι χρησιμοποιει συνεχεια την λεξη "θεος".Πιστευω πως στην περιπτωση των ινδιανων θα ταιριαζε περισσοτερο η λεξη "φυση". Αλλα μικρη σημασια εχουν οι λεξεις σε κατι τετοιες περιπτωσεις...

Και τωρα εγω ο "πολιτισμενος" σκεφτομαι...Μηπως κατι δεν παει καλα με τον "πολιτισμο" μας???