Περίεργη που ειναι η ζωη. Καποιες στιγμες χαιρεσαι που τη ζεις, καποιες αλλες ψαχνεις λογους να τη ζεις και καποιες αλλες αναρωτιεσαι γιατι τη ζεις. Καποιες στιγμες νιωθεις οτι εισαι παντοδυναμος και τιποτα δεν μπορει να σε σταματησει και τοτε σου πεταει μια κεραμιδα στο δοξα πατρι . Και εκει που παραδιδεις τα οπλα και λες "δεν γαμιεται" ξαφνικα αρχιζει και σε χαϊδευει. Αλλες φορες την καθοριζεις εσυ και αλλες απλα την παρακολουθεις σαν μια φωτογραφια και στεναχωριεσαι που την βλεπεις ξεθωριασμενη ή χαιρεσαι που τη βλεπεις εγχρωμη και "ζωντανη". Θες να την σκισεις, να την καψεις η απλα να την κοιτας συνεχεια γιατι ξερεις οτι αλλες φωτογραφιες σαν αυτη δεν εχεις και μπορει να μην αποκτησεις. Μετα προσπαθεις να της προσθεσεις λιγο ακομα χρωμα και ξαφνικα ολα πανε στραβα και γινεται ασπρομαυρη. Και ξανα παλι οταν γινεται εγχρωμη τοτε γινεσαι ενα με αυτην. Το μονο σιγουρο ειναι οτι μια φωτογραφια για να ειναι "ζωντανη" χρειαζεται χρωματα και προστασια. Ετσι και η ζωη χρειαζεται συνασθηματα και σκεψεις...
Υ.Γ. Αυτα για αρχη...
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
5 σχόλια:
η ζωή είναι φωτογραφίες σε κίνηση.με πολλά χρώματα και σκιές...
οι απλές φωτογραφίες είναι αποτυπωμένες στιγμές μιας ή διαφόρων οπτικών γωνιώντης ζωής μας...
κι η ζωή τρέχει και αρνείται να γυρίσει πίσω...κι εμείς φωτιές που στέλνουμε τους καπνούς μας εκπέμποντας ανάσες άλλοτε καυτές κι άλλοτε παγωμένες...
καλή αρχή...
:)
φιλιά βρόχινα...
Ναι αλλα οταν ειναι καυτες οι φωτιες μας θα ερθει καποιος/α να ζεσταθει διπλα μας. Και οσο καθεται κοντα μας η φωτια μας θα φουντωνει. Αλλα δεν υπαρχει περιπτωση να τον καψει. Γιατι αυτο θελει η φωτια μας να ζεστανει καποιον.Και τοτε ποιος ξερει...Μπορει να παρει ενα ξυλαρακι και να αναψει μια αλλη φωτια διπλα στη δικια μας. Και οταν θα ετοιμαζεται να σβησει η μια τοτε θα φυσαει ενα αερακι και θα ξαναφουντωνει απο την αλλη.Μεχρι οι δυο εστιες να γινουν ενα,να μην σνηνουν απο καμμια βροχη και να μην εκπεμπουν ποια παγωμενες ανασες οσο και αν η θερμοκρασια εξω απο αυτες πεφτει...
Υ.Γ. Οντως ειναι καλη αρχη αν κρινω απο το πρωτο σχολιο...
μα αυτό δεν είναι το ζητούμενο; να κρατάμε τη φωτιά αναμμένη και να τη μεταδίδουμε;
ξέρεις...η βροχή καμιά φορά ενισχύει κάποιες φλόγες. τις τρέφει. γίνεται ένα μ' αυτές. κι είναι αυτές οι φλόγες που έχουν λόγο ύπαρξης...
γι' αυτό και καλοδέχονται κάποιες στάλες...
;)
φιλιά βρόχινα...
Πέρασα για να σου ευχηθώ καλό ξεκίνημα στα blogs κι αν κρίνω από τις μουσικές σου επιλογές κι από την φωτογραφία στον τίτλο του blog σου, θα τα λέμε συχνά οι δυο μας :)
Σε ευχαριστω γα το καλωσορισμα. Στα blog πιστευω οτι 8α μπορεσω να εκφρασω πτυχες του εαυτου μου.Απ'οτι βλεπω αυτο κανεις κι εσυ!
Υ.Γ. Ο ομμωνυμος σου δισκος των Moonspell περιεχει ενα τραγουδι που τρελενομαι να χορευω. Trembarruna!
Δημοσίευση σχολίου