Τετάρτη 26 Νοεμβρίου 2008

Θρυψαλλα...


Κοιταξε τον εαυτο του στον καθρεφτη...Ξαφνικα γυρισαν τα μυαλα του...Το ματι του ελαμψε...Εδωσε μια γροθια πιο δυνατη απο ολες μαζι που δεν ειχε δωσει οταν επρεπε...Ο καθρεφτης εγινε θρυψαλλα...Αλλα επεσαν κατω αλλα εγδαραν το δερμα του και υστερα επεσαν...Και καποια καρφωθηκαν στη σαρκα του...Αν και ειχε ματωσει δεν τον πειραζε πια...Δεν εκλαψε...Δεν φωναξε...Μονο δακρυσε...Αλλα το πρωτο δακρυ ειχε κηλυσει λιγα δεκατα του δευτερολεπτου πριν αγγιξει το χερι του τον καθρεφτη...

Τι τον οδηγησε να το κανει αυτο? Ενα βλεμμα προλαβε να ριξει...Η μερα ηταν μια συνηθισμενη σαν ολες τις αλλες...Δεν ειχε γινει τιποτα ασχημο...Και γενικα το πρωι που συναντηθηκε με τοσο κοσμο ηταν ευδιαθετος ,χαμογελαστος.Οπως καθε μερα...Γυρισε σπιτι εφαγε, ακουσε μουσικη, ξαπλωσε και οταν σηκωθηκε μαζι με τον καφε του και 4 τσιγαρα χαζευε την τηλεοραση...

Ποιες σκεψεις ειχε εκεινη την στιγμη που το εκανε?Τον τρομαξε αυτο που ειδε?Σιχαθηκε με αυτο που ειδε?Εκνευριστηκε?ή απλα ξεσπασε?...

Γιατι ομως να ξεσπασει? Τι τον βασανιζε? Ολοι σε αυτον βλεπανε εναν χαρουμενο κοινωνικο ανθρωπο χωρις ιδιαιτερες σκοτουρες.Οι "δικοι" του ανθρωποι ηταν περηφανοι για αυτον.Το μελλον ηταν πολυ αισιοδοξο επαγγελματικα...Δεν ειχε πει σε κανεναν οτι κατι ή καποια θεματα τον απασχολουν...Ειχε πολλα χομπι, καλη οικονομικη κατασταση ενας φαινομενικα πληρης ανθρωπος για την κοινωνια μας...

Μηπως ομως ο ιδιος ειχε αντιθετη γνωμη?Μηπως δεν ειχε φτιαξει τη ζωη του οπως ηθελε?Μηπως βαρεθηκε να βριζει τη μοιρα του και ειδε ευθυνες και στον ιδιο? Μηπως βαρεθηκε να μην ξεσπαει στις πουστιες της ζωης του και εκεινη την ωρα ελευθερωθηκε?Γενικα ηταν απογοητευμενος?

Και απο τι?Απο τις επιλογες του? Απο την επιλογη να αφησει τους αλλους να επιλεγουν για αυτον?Και αν το εκανε γιατι τους αφηνε?Δεν ειχε θαρρος? Δεν ηθελε να στεναχωρεσει τους αλλους? Και οταν καταφερνε τελικα να μην στεναχωρει τους "δικους" του ανθρωπους μηπως τελικα στεναχωριοταν πιο πολυ αυτος? Τον ενοιαζαν οι αλλοι πιο πολυ απο τον εαυτο του?ή μηπως οι αλλοι ειχαν παντα δικιο?Ειναι δυνατον?Καποια στιγμη θα ειχε δικιο και αυτος...

Και αν ενοιωθε οτι η ζωη δεν ειχε ανταποδωσει κανενα απο τα προταιρηματα που του ελεγαν οι "δικοι" του ανθρωποι?Αν ηταν προδωμενος απο αυτους και την πορεια της ζωης του?Αν ειχε προδωσει ο ιδιος τον εαυτο του?

Κανεις δεν ξερει, ισως ουτε ο ιδιος...

Την επομενη μερα τον ειδαν οι "δικοι" του ανθρωποι και τον ρωτησαν που χτυπησε και γιατι εχει σημαδια.Ειπε οτι μια τζαμαρια εσπασε διπλα και καποια θραυσματα τον βρηκαν.Συμπληρωσε οτι ηταν τυχερος που δεν ηταν ενα μετρο πιο αριστερα στο δρομο.Οι "δικοι" του ανθρωποι ειπαν ευτυχως και οτι χαιρονται που τελικα ειναι καλα...Κανεις δεν ειδε ομως οτι στο ακουσμα του "χαιρομαι που εισαι καλα" ενα δακρυ κυλησε...

10 σχόλια:

truth around us......... είπε...

Γλυκέ μου Ινδιάνε υπέροχο κείμενο πέρα για πέρα αληθινό συναισθήματα που βγαίνουν από τον καθένα που πνίγεται από την υπερβολική αγάπη για τους γύρω του και μετά ένα δάκρυ και όλα σβήνουν αρκεί ο ηρωας μας να καταλάβει ότι κανείς δεν πρόκειται να τον αγαπήσει πιο πολύ αν δεν το κάνει πρώτα αυτός για τον ίδιο
Τα φιλιά μου Ινδιάνικα

jerronymo είπε...

Ομορφη μου truth.Φανταζομαι παρα πολυ ανθρωποι εχουν νοιωσει ετσι καποια στιγμη της ζωης τους.Και εγω εχω νοιωσει καποιες στιγμες ετσι.Οντως πρεπει να βασιζομαστε στον εαυτο μας αν και απ'οτι ειδες καποια στιγμη μας προδιδει και αυτος...Αλλα μονο εμεις μπορουμε να τον φερουμε κοντα μας ξανα...

γυάλινο δάκρυ είπε...

Τον καταλαβαίνω απόλυτα τον ήρωα. Συμβιβάζεσαι, καταπίνεις πράγματα, δε μιλάς εκεί που πρέπει, δε φέρνεις αντιρρήσεις.. Και όλα αυτά μαζεύονται και σε πνίγουν μέχρι να ξεσπάσεις.. Το θέμα είναι να μη συνεχίσει να προσποιείται στους άλλους ότι η ζωή που εκείνοι διάλεξαν γι'αυτόν του αρέσει.. Να ακολουθήσει το δικό του όνειρο επιτέλους..

Χριστίνα Γεωργαλλή είπε...

Πολύ όμορφη ιστορία!

Αρχικά θέλω να πω πως οι πιο δυνατοί άνθρωποι, αυτοί που φαίνονται χαρούμενοι και καλά, έχουν το ελλάτωμα να κρύβονται, να ξεσπούν όταν είναι μόνοι τους. Όπως εγώ. Αυτό όμως κάνει τους γύρω μου να νομίζουν ότι επειδή δείχνω δυνατή, είμαι πλήρης, και τους κάνει να απομακρίνονται. Ενώ είμαι μόνη μου. Ηθικό δίδαγμα: Να βλέπουμε στο βάθος τις ανθρώπινες ψυχές.

Όσο για την οικονομική επιφάνεια και τη ζωή του ήρωά σου, κάτι άλλο του έλειπε. Η καριέρα και τα χρήματα δεν φέρνουν την ευτυχία, μπορούν να χρησιμοποιηθούν μόνο σαν βάση γι' αυτήν και ορισμένες φορές ούτε καν αυτό.

Να' σαι καλά!

jerronymo είπε...

Γυαλινο δακρυ

Ευκολο να το λες, δυσκολο να το κανεις...Πιστευω οτι οι ανθρωποι δεν αλλαζουν οποτε πραγματικα θελουν...Αν κρινω απο μενα πολλες φορες ειπα "φτανει πια" αλλα αμεσα δεν εγινε τιποτα.Μετα αλλαξα χωρις να το καταλαβω καλα-καλα...

Καλως ηρθες στο χωριο...

jerronymo είπε...

Χριστινακι

Ας σκεφτουμε ποσοι ανθρωποι γυρω μας μπορει να ειναι ετσι...Ξερεις μπορει και εμεις να ειμαστε "δικοι" του ανθρωποι...Γενικοτερα υπαρχει μια ταση απομονωσης απο πολλους ανθρωπους.Ψυχικης απομονωσης...Συμφωνω απολυτα να κοιταμε στο βαθος τις ανθρωπινες ψυχες...Αλλα και οι ψυχες πρεπει να δειχνουν το βαθος τους.Αν εχουν :-)

Σιγουρα κατι αλλο του ελειπε...Ποιος εφταιγε ομως για αυτην την ελλειψη?Η μοιρα του ή εαυτος του?Ή ενας συνδυασμος και των δυο???

Καλως ηρθες στο χωριο...

Unknown είπε...

Στον καθρέφτη όλες οι ελλείψεις παρουσιάζονται. Ένα πρώτο βήμα για να αποκαταστήσουμε την εικόνα μας στο κάτοπτρο, είναι να σταματήσουμε να βάζουμε ετικέτες και ταμπέλες στα πράγματα. Να αλλάξουμε τρόπους αντίδρασης ακόμη και απέναντι σε καταστάσεις που μια ζωή αντιδρούμε με τον ίδιο τρόπο. Να σταματήσουμε να τα θεωρούμε όλα αυτονόητα, γιατί a priori τίποτα δεν είναι δεδομένο, "καλό" ή "κακό".

Πολλές φορές συμβιβαζόμαστε σε αυτό που νομίζουμε ότι θέλουμε. Τελικά όμως αυτό που λαχταρούμε όλοι μας είναι να αγαπηθούμε και να αγαπήσουμε. Ακόμη και μια καλή κουβέντα από το στόμα κάποιου, αρκεί.

Όμορφη ιστορία.

Καλημέρα.

jerronymo είπε...

Wolfheart Αυτο που λες για τις ταμπελες... συμφωνω απολυτα.Οι ταμπελες σε βασουν σε ενα σακουλι και περιοριζουν την προσωπικοτητα σου. Καλυτερα ειναι να μας ξερουν με το ονομα μας(και οτι συνεπαγεται με αυτο) και οχι με εναν επιθετικο προσδιορισμο(οι ταμπελες δλδ)...

Οντως αυτο θελει ο καθε ανθρωπος.Ανεξαρτητα προσωπικοτητας.Ακομα και οι πιο "κακοι"...

Καλη σου μερα...

Unknown είπε...

κι είναι φορές που θέλουμε να σπάσουμε το είδωλο να δούμε να γινόμαστε χίλια κομμάτια. να τα μαζεύουμε από κάτω κι ύστερα να τα πετάμε. κι αν ξανακοιτάξουμε θαρρείς, θα δούμε κάτι άλλο...

όμως κάθε φορά ο αντικατοπρισμός μας, εμφανίζει αυτό που είμαστε μέσα μας εκείνη τη συγκεκριμένη στιγμή. και άλλοτε τρομάζουμε και άλλοτε χαμογελάμε...

τα θρύψαλλα...είναι μέσα μας...μα έχουμε και τον τρόπο να γινόμαστε καινούργιοι...

:)

φιλιά βρόχινα...

jerronymo είπε...

Νεράιδα μου...Ισως δουμε την αληθεια...Κομματιασμενο το ειδωλο μας οπως και ο εαυτος μας...

Οντως καποιες φορες χαμογελαμε και καποιες οχι...Αλλα μεσα μας αντιθετα με τη φυση το γυαλι ξανακολλαει οσο και αν ραγισει...